در جوامع توسعه یافته و یا در حال توسعه ،تئاتر از ارکان اصلی و تحول آفرین نهاد اجتماعی محسوب می گردد.این نهاد اجتماعی در راستای رفع نیازهای انسانی و اجتماعی،ضمن تعامل با ساختارها و هنجارهای جمعی ،با هنر آفرینی و خلق آثار نمایشی به تجلی زیبای حقایق و بیان جذاب انگیزه ها و احساسات مردم می پردازد و کارکرد عمیق و فراگستر خود را هم به عنوان آینه حیات جمعی و هم به عنوان الگوی زندگی اجتماعی بروز می دهد. شواهد و تجارب هنرهای نمایشی در تاریخ گذشته و کنونی حاکی از آن است که تئاتر به عنوان وسیله ای موثر و کارآمد برای تقویت تلاشهای معیشتی و دفاعی و یا تحکیم مبانی حقوقی ،اجتماعی شدن،قانون پذیری و نظم و انضباط اجتماعی در قالب نمایشهای متنوع،جذاب و آگاهی بخش مورد استفاده مسئولین جامعه قرار گرفته شده است. تئاتر و نمایش رسانه ایست که می‌تواند تنها با شناخت صحیح قابلیت‌ها واستعدادهای نهفته‌اش از طرف گروه تولید کننده یک نمایش، رسانه‌ای تاثیرگذار برای انتقال پیام‌های ملی، قومی و ارزشی یک جامعه باشد.همانگونه که نمایش می‌تواند آیینه فرهنگ جامعه باشد، می‌تواند بر آن نیز تاثیر بگذارد. آنچه در صحنه تئاتر اجرا می‌شود، می‌تواند تاثیر عمیق و بلند مدتی در ذهن و تفکر مخاطب داشته باشد و این نکته‌ای است که باید به آن توجه کرد چرا که ارائه پیام‌های درست و انتقال مفاهیم متعالی برگرفته از آموزه‌های دینی در این بخش می‌تواند بسیار نقش آفرین باشد. اگر تئاتر را بر پایه باورهای دینی و ملکه‌های ذهن مردم استوار کنیم، اثر مطلوبی بر مردم خواهد گذاشت.ذی نفوذترین و موثرترین فرهنگ ،قسمتی است که برپایه مذهبی باشد و وقتی اقدامات فرهنگی بر پایه مذهبی باشد، خود به خود مردم هم به عنوان مشارکت کننده، مدافع و ضامن اجرایی شرکت می‌کنند مانند ایام محرم و فاطمیه و شعبان که شاهد برگزاری مراسم های عظیم در سراسر کشور هستیم.