شاید سرآغاز خیلی از حرکت ها، جمع ها و یا گروه هایی که به کار خیریه و حرکت های عام المنفعه مشغول هستن، یه داستان بوده باشه، اما حکایت ما یک داستان نبود، بلکه یه غصه بود، غصه ای که در دلش هزارها قصه برای تعریف بود، و اگر از من بپرسید زیباترین داستان ها را؟ جوابم یک کلام است و آن هم چشم هایش… چشم های آن کودک مظلومی که در انتهایی ترین خانه در آخرین کوچه های خیابان ایران با انتظار فردایی روشن به من خیره شده بود و نمیدانست لبخند بزند و یا گریه کند. جهادگران گروه جهادی امام حسن مجتبی علیه السلام به چشم به هم زدنی دور هم جمع شدند و هم قسم شدند که تا فقر و محرومیت را از جای جای ایرانمان ریشه کن نکرده اند از پای ننشینند. ما به آرزوی دیدن لبخند رضایت پدر پیرمان مقام معظم رهبری تا زمانی که جان و مال و آبرو داریم از خدمت خسته نخواهیم شد. این جهاد، جهاد حسینی و مجاهدان آن مجاهد حسینی بودند، مجاهداتی که در مسیر امام حسین (ع) حرکت کرده و امربه معروف انجام داده‌اند. باید گروه‌های جهادی را گسترش داد چرا که کار جهادی نیاز امروز کشور و جهان اسلام است و منحصر به داخل کشور نیست بلکه باید برای حمایت از مستضعفان جهان تشکیل شود.